104 Aukcja malarstwa i rzemiosła artystycznego

6 sierpnia 2011 odbędzie się  w Domu Aukcyjnym Ostoya 104 Aukcja malarstwa i rzemiosła artystycznego. Tradycyjnie, katalog podzielony jest na dwie części. W pierwszej znajduje się sztuka dawna, zaś w drugiej, cieszącą się coraz większym zainteresowaniem, twórczość artystów współczesnych.

Katalog prezentuje szeroki wybór malarstwa polskiego oraz obcego oraz różnorodną ofertę; brązów, sreber oraz porcelany, w której znajdują się wyroby uznanych europejskich wytwórni, a także inne, równie interesujące przedmioty rzemiosła artystycznego wysokiej klasy.

WŁADYSŁAW CHMIELIŃSKI

KATEDRA WAWELSKA

Źródło: Dom Aukcyjny Ostoya

Akwarela, gwasz, papier; 48,5 x 33,5 cm w świetle passe-partout

Sygnowany p.d.: Wł. Stachowicz

Władysław Chmieliński studia artystyczne odbywał w latach 1926-31 w warszawskiej Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych i Malarstwa (dawna Klasa Rysunkowa). Z Warszawą związał się na stałe. Malował akwarelą i olejno jej uliczki, place, kamienice. Widoki miejskie oraz zabytki architektury były wiodącym tematem jego prac, m.in. w latach 1935-38 stworzył cykl akwarel przedstawiający obiekty polskiej architektury, m.in. malował wnętrza Zamku Królewskiego i Pałacu w Wilanowie. Po wojnie wśród motywów jego obrazów pojawiły się konie na tle pejzażu. W latach 1936-39 malarz posługiwał się także pseudonimem „Władysław Stachowicz”.

IGNACY ZYGMUNTOWICZ

TROJKA

Źródło: Dom Aukcyjny Ostoya

Olej, płótno; 35 x 50 cm

Sygnowany p.d.: I. Zygmuntowicz

Mieszkał i tworzył w Warszawie. Był samoukiem, który z wielkim talentem i lekkością korzystał z osiągnięć polskich malarzy kształcących się w monachijskiej akademii. Nawiązywał między innymi do Józefa Brandta, Józefa Chełmońskiego, Alfreda Wierusza-Kowalskiego i Kossaków.

Nie był jednak epigonem, gdyż płótna jego posiadają rozpoznawalny styl i noszą znamiona artystycznej indywidualności. Jego ulubionymi motywami były zaprzęgi, sanny, sceny batalistyczne, zimowe pejzaże, sceny z polowań oraz kwiaty. Malował charakterystycznymi, zdecydowanymi pociągnięciami pędzla, z doskonałym wyczuciem ruchu, koloru i bryły. Brał udział w wielu wystawach, m.in. w Lublinie, TZSP w Warszawie, Katowicach, Częstochowie, Gdyni, Kaliszu. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, a także w muzeach w Łańcucie, Lesznie i w Łodzi.

JEAN-BAPTISTE HILAIR

PEJZAŻ LEŚNY Z GRUPĄ WĘDROWCÓW I PASTERZEM

Źródło: Dom Aukcyjny Ostoya

Olej, płótno; 50 x 61 cm

Sygnowany l.d.: (..)75 JB Hilair [data nieczytelna, zapewne 1775].

Za opinią Marii Kluk J ean-Baptiste Hilair to francuski malarz scen rodzajowych i pejzażysta, który zasłynął również jako rysownik-dokumentalista. Był uczniem J.B. Leprince\’a. Po raz pierwszy publicznie pokazał swe dzieła w 1776 roku, w paryskim Colisée. Brał udział w Salon de la Jeunesse w 1780 (Widok Seraju); w 1782 w Salon de la Correspondance (Pejzaż z ruinami i orientalnym sztafarzem); wreszcie w 1796 w Salon de Louvre (Pejzaż z postaciami, oraz Śniadanie w altanie – rysunek techniką mieszaną z akwarelą). W 1776 towarzyszył księciu Choiseul-Gouffier w podróży do krajów Lewantu (zachodnie wybrzeże Azji Mniejszej, wyspy greckiego archipelagu, Dardanele, Konstantynopol).

Rysował dla księcia Voyage pittoresque de la Grece (trzy tomy w 1782, czwarty w 1822). Dla Mouradgea d\’Ohssona wykonał wielką ilość Tableau de l\’Empire Ottoman (1780).

Obrazy Hilaira są rzadkością. Luwr posiada dwa owalne, dekoracyjne pejzaże parkowe. (…) Omawiany obraz nawiązuje nastrojem do siedemnastowiecznych pejzaży holenderskich, zwłaszcza Jacoba van Ruisdaela i Rembrandta van Rijna. Dotyczy to przede wszystkim dominującej w pejzażu grupy drzew, prześwitów ściągających spojrzenie widza w głąb krajobrazu, naturalnej, dzikiej linii brzegowej strumienia. Jednak przedstawienie podróżnych odbiega od realistycznych rozwiązań holenderskich. W wyprawie dam i ich służby jest aura romantyzmu. Niewykluczone, że scenka ta jest ilustracją do modnej w osiemnastowiecznej Francji, romantycznej literatury dla dam.

Ponieważ Hilair w 1776 wyjechał na Bliski Wschód, i podróż ta miała ogromny wpływ na jego twórczość, można z dużą dozą prawdopodobieństwa przyjąć, że omawiane dzieło powstało jeszcze w okresie młodzieńczym (w 1775 roku malarz miał 22 lata), gdy młody artysta uczył się i poszukiwał własnej drogi poprzez naśladowanie dawnych mistrzów.

FELIKS MICHAŁ WYGRZYWALSKI

LEKCJA TAŃCÓW, ok. 1925

Źródło: Dom Aukcyjny Ostoya

Olej, płótno; 50 x 70,5 cm

Sygnowany l.d.: Lekcja tańców | F.M. Wygrzywalski

Feliks Michał Wygrzywalski był malarzem, grafikiem, ilustratorem, projektantem witraży oraz dekoracji i kostiumów teatralnych. Malarstwo studiował w l. 1893-98 w Akademii monachijskiej u J. C. Hertericha i K. Marra oraz w paryskiej Académie Julian. Do Włoch wyjeżdżał po raz pierwszy już w czasie studiów, a po roku 1900 na kilka lat zamieszkał w Rzymie. W 1906 roku zwiedził Egipt. Od 1908 r. na stałe związał się z Lwowem, gdzie podjął prace jako inspektor sceny w teatrze (1909-14). Malował portrety, kompozycje rodzajowe, akty, pejzaże nadmorskie, a także typy i sceny orientalne. W swojej twórczości, utrzymanej w duchu malarstwa realistycznego, dużą wagę przywiązywał do światła w obrazie, stosując przy tym żywą, bogatą gamę barwną.

ZESTAW SZTUĆCÓW NA 12 OSÓB, Br. Hempel, dwudziestolecie międzywojenne

Źródło: Dom Aukcyjny Ostoya

Srebro pr. 3, waga: 4249 g. (bez noży); waga z trzonkami srebrnymi noży – około 4849 g. Puncowane: w owalu – 3, główka w chustce zwrócona w lewo, W | Br. HEMPEL

Fabryka wyrobów srebrnych, platerowanych i niklowych, pod nazwą Bracia Hempel działała w Warszawie w latach 1894-1939. Założyciele firmy bracia Stefan i Władysław (uczeń A. Riedla) byli z wykształcenia złotnikami.

Hemplowie przywiązywali wagę do wzornictwa swoich wyrobów. Już po kilku latach działalności znalazła się ona w czołówce stołecznych wytwórni.

Fabryka produkowała różnorodne wyroby, głównie srebra stołowe oraz serwisy do kawy i herbaty, a ponadto tzw. galanterię srebrną jak cukiernice, patery, koszyczki. Wyrabiała również kryształy okuwane srebrem, puchary, przedmioty dekoracyjne oraz wyroby użytku kościelnego.

Zestaw sztućców dla 12 osób, łącznie 101 sztuk: sztućce obiadowe: łyżki (12 sztuk), noże (12 sztuk), widelce (11 sztuk); sztućce śniadaniowe: łyżki (12 sztuk), noże (12 sztuk), widelce (12 sztuk); środek stołu: łyżka i widelec (brak na zdjęciu widelca); łyżeczki do herbaty (12 sztuk), łyżeczki do mokki (12 sztuk), łyżeczka do cukru, chochelka do sosów, chochla, łopatka do ciasta. Trzonki dekorowane monogramem: KO.

SEKRETERA Z NASTAWĄ, Austria, Czechy lub Bawaria, ok. 1750-1760

Źródło: Dom Aukcyjny Ostoya

Materiał: konstrukcja – sosna; fornir – orzech, śliwa; intarsje – cis, jawor, orzech, bukszpan; okucia – mosiądz, stal

Wymiary: 177 x 117,2 x 71 cm

Stan zachowania: dobry, po naprawach (szufladki flankujące tabernakulum, za wyjątkiem lic dorobione ze starego drewna; uchwyty i część zamków wtórna; uzupełnienia forniru; strugane boczne, zewnętrzne powierzchnie bocznych ścianek dużych szuflad podstawy; zdemontowane i sklejone duże szuflady; plecy dodatkowo mocowane gwoździami; dodane w XIX w. intarsjowane, tarczkowe szyldy zamków; nowe nogi i listwy gzymsu wieńczącego); spękania i niewielkie ubytki forniru.

Sekretera trzyczęściowa, fornirowana orzechem, intarsjowana w geometryczne motywy wstęgowe i gwiazdy. Podstawa o prostych bokach i falistym froncie wypełnionym pięcioma szufladami w trzech rzędach (w górnym trzy wąskie szuflady), wsparta na czterech kulistych, spłaszczonych nogach. Część środkowa z ukośnie nachyloną klapą flankowaną po bokach pojedynczymi, wydłużonymi szufladkami o skośnych licach, z blokadami dostępnymi od wewnątrz części sekreterowej. Nastawa trójosiowa, po bokach z ośmioma szufladkami o wybrzuszonych licach, pośrodku z ryzalitowo wysuniętym, wysokim tabernakulum o ściętych frontowych narożach, zamkniętym jednoskrzydłowymi drzwiczkami, ujętym u dołu i u góry pojedynczymi szufladkami. Wewnątrz tabernakulum dwanaście sekretnych szufladek w trzech rzędach. Za klapą wnęka z półeczkami po bokach (nieoryginalne).

Konstrukcja korpusów, klapy i skrzydła drzwiczek deskowa. Lica szuflad i szufladek zewnętrznych sklejone z warstwowo ułożonych graniaków. Zawiasy klapy i drzwiczek nastawy mosiężne splatane. Zamki przykładano-wpuszczane – szuflad stalowe, jednoryglowe, klapy i drzwiczek z mosiężnymi puszkami. Napisy: czarną farbą na plecach podstawy – „82” i „# C [O]”.

Odmiana sekretery oraz sosnowa konstrukcja, orzechowa okleina, wydzielanie prostokątnych pól ornamentem wstęgowym i geometryzująca intarsja oraz kuliste nogi należą do typowych dla szerokiego obszaru artystycznego środkowej Europy. Jednakże takie cechy jak: akcentowanie tabernakulum wysokością i ryzalitowym wysunięciem, szufladki poniżej i u góry drzwiczek tabernakulum, łukowato wybrzuszone lica szuflad bocznych nastawy, szufladki ujmujące po bokach klapę, esowate lica szuflad podstawy oraz sposób ich wykonania przez warstwowe sklejenie graniaków, przysadzistość i niewielka wysokość są charakterystyczne dla Bawarii, Czech a szczególnie Austrii. Noszą tam nazwę Tabernakelschreibschrank.

Pełny katalog aukcyjny w formacie pdf.

Dom Aukcyjny Ostoya – Salon Aukcyjny
ul. gen. J. Zajączka 8

Warszawa