Wystawa „Unknown Master of Kasiłan” Pawła Śliwińskiego

Paweł Śliwiński przyrównuje malowanie do improwizacji, wizualnej jam session. Podobnie jak ma to miejsce w wypadku muzyki, na początku wytycza określony motyw wiodący, by następnie snuć wokół niego niekończące się pasaże melodii. Śliwiński wielokrotnie zmienia rytm i tempo: domalowuje kolejne elementy, które, często przypominając organiczne kłącza, plenią się na płótnie we wszystkich kierunkach. Kiedy improwizacja jest dłuższa, motyw, od którego Śliwiński zaczyna malowanie, niemal całkowicie zanika, oddając pola feeriom barw i kształtów. Kiedy indziej „utwór” kończy się szybko, a obraz zyskuje bardziej przejrzystą strukturę. W efekcie tej metody powstają obrazy lekkie i – mimo natłoku elementów – klarowne. Przenikające się gęstwiny linii i plam budują niezwykle sugestywne malarskie konstelacje, a prace Śliwińskiego stają się werystyczne w bardzo osobliwy sposób: tu pacnięcie pędzla jest i zwykłą plamą, i określonym kształtem; zaciek jest abstrakcyjnym motywem, ale jednocześnie pulsującym życiem „organizmem”.

Taki a nie inny charakter obrazów Śliwińskiego znajduje swoje źródło w przyrodzie rodzinnych stron artysty na polsko-ukraińskim pograniczu nieopodal Chełma i Zamościa. Innym istotnym rezerwuarem inspiracji Śliwińskiego jest twórczość malarzy pamiętanych już tylko przez pracowników regionalnych BWA, w których obrazy sąsiadują z paprotkami. W skompromitowanych estetykach malarstwa materii i „gestu” artysta paradoksalnie szuka szczerych artystycznych uniesień, ale także melancholijnej atmosfery porażki, świadectwa nietrwałości artystycznych hierarchii. Czyniąc z obrazu muzyczną improwizację, Śliwiński zdejmuje z siebie ciężar spiżowej figury „malarza”, jednak ryzykuje, że granica jego malarstwa pozostanie rozmyta; że nie zaludnią go wyraziste postaci i motywy.