„Zastygłe, młode kobiety zamknięte w abstrakcyjnej i organicznej przestrzeni stanowią główny temat malarstwa Iwony Zawadzkiej. Chłodne, chorobliwie blade, wypreparowane ze świata wykonują na pół symboliczne, na pół realistyczne gesty. Znajdują się w nieustannej dynamicznej relacji z otoczeniem pełnym pustki, niejasnego zagrożenia i nieuświadomionego erotycznego oczekiwania.
Przestrzeń, albo je pochłania, albo odpycha. Ich stroje, w stosunku do ich ciał są spektralnie barwne. Nadwrażliwe na dotyk i równocześnie nieczułe na ból przegryzają wargi, otwierają żyły zachwycone krańcowym zdarzeniem w ich egzystencji. Autoagresja, wynikająca z autystycznego nadmiaru, łączy się tutaj z indywidualnym otwarciem na niezdefiniowaną do końca tajemnicę.
Malarstwo Iwony Zawadzkiej daje przyjemność estetyczną, równocześnie badając współczesne stany alienacji oraz granice psychiki ludzkiej. Jest to twórczość w pełni dojrzała i zaskakująca. Artystka panuje nad formą oraz treścią swoich wypowiedzi, w których szczególną uwagę zwraca specyficzna paleta kolorystyczna i wyrafinowanie kompozycyjne. Analizując własne stany, dotyka odczuć odbiorcy na płaszczyźnie codzienności, wchodząc w dialog z pozorną lekkością naszych czasów.”
Robert Jasiński