Dzisiaj w Pałacu Sztuki w Krakowie otwarcie trzech wystaw: Andrzeja Strumiłło, Wandy Macedońskiej-Zalewskiej oraz Agnieszki Łukaszewskiej. Wszystkie potrwają do 27 listopada.
Agnieszka Łukaszewska
Agnieszka Łukaszewska urodziła się w 1974 roku w Krakowie. Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Krakowie, dyplom z wyróżnieniem otrzymała w 1995 roku. Następnie studiowała na Wydziale Grafiki ASP w Krakowie, dyplom (z wyróżnieniem) obroniła w Pracowni Rysunku prof. Włodzimierza Kotkowskiego w 2000 roku.
W roku 2003 za swoją pracę artystyczną otrzymała Stypendium Twórcze Miasta Krakowa.
W 2008 roku obroniła doktorat na Wydziale Grafiki ASP w Krakowie. Obecnie pracuje na stanowisku adiunkta w Pracowni Rysunku na Wydziale Grafiki ASP w Krakowie. Zajmuje się rysunkiem, grafiką i rzeźbą. W 2011 roku, za swoje portrety, otrzymała wyróżnienie na VII Triennale Rysunku Współczesnego w Lubaczowie. Brała udział w 30 wystawach w kraju i za granicą. Jej prace znajdują się w zbiorach m.in. Muzeum Kresów w Lubaczowie oraz SMTG w Krakowie.
Najważniejszym i najczęstszym tematem moich prac jest portret oraz pejzaż (czyli ludzie i otoczenie, w jakim żyją). Rysuję swoją rodzinę, bliskich, ale także niezwykłe twarze zapamiętane z tramwaju, odnalezione na starych fotografiach, nieznajomi ze zdjęć z internetu oraz znane osoby z pierwszych stron gazet i z encyklopedii. Ludzie na portretach uchwyceni są w różnych momentach życia — od narodzin do śmierci — ujawniają różne emocje, lęki, radości. Za pomocą akcentów kolorystycznych, zmian skali fragmentów, deformacji i zróżnicowania materii staram się podkreślić najbardziej charakterystycze cechy rysowanych osób. Chciałabym, aby te tak odmienne przedstawienia złożyły się w jak najpełniejszy obraz człowieka, jego fizycznej i duchowej kondycji. Także, aby takie zestawienie wielu różnych portretów, afirmujących indywidualizm, stało się również okazją do refleksji i poszukiwań cech uniwersalnych. W pracy nad pejzażami odnalazłam dodatkowe cele – to mój sposób kontemplacji natury, jej barw i harmonii geometrycznych układów.
Rysowanie umykających momentów życia, jest też dla mnie próbą zatrzymania czasu i uchronienia przed zapomnieniem ludzi, wydarzeń i tego, co może „utrwalić” świat, w jakim żyję.
Wernisaż: 4.11.2011, godz. 17.45
Wanda Macedońska- Zalewska
Miejsce mego urodzenia Lwów. Piękny i wesoły, pełen radości, przedwojenny.
Moje rysunki z I klasy pojechały na wystawę do Genewy.
Szkoły: SS. Augustianek, gimnazjum SS. Urszulanek, liceum J. Joteyko z maturą w Krakowie. Wymarzona od dzieciństwa Akademia Sztuk Pięknych od 1950 do dyplomu 1956 roku. Atmosfera mimo czasów ciężkich, biednych i okrutnych, koleżeńska. Profesorska, ciepła i serdeczna. To czego nauczyłam się w Akademii oraz z książki „ II Libro dell`Arte” „Trattato Della Pittura” Cenniniego, służyło mojej nauce malowania. W roku 1966 skorzystałam z wyjątkowej szansy wyjazdu z moim bratem Adamem Macedońskim do Włoch. Dostałam pozwolenie od władz i wraz z 10 dolarami dojechaliśmy do Rzymu. Pożyczyliśmy jeszcze 27 dolarów i żyliśmy w schroniskach młodzieżowych. Mieliśmy też kartę wolnego wstępu do muzeów. Zwiedzaliśmy także niezwykłe wnętrza kościołów i relikty architektury starożytnej. Przetrwaliśmy ponad miesiąc pijąc wodę z rzymskich studni i odżywiając się zupami w proszku przywiezionymi z Polski. Obracaliśmy się w gronie niezwykłych ludzi: Mario Ricciego eksperymentalny teatr, Kazimierz Wierzyński wspaniały nasz poeta, który zapytał: „ Co będzie Pani robiła po powrocie do Polski? ” Odpowiedziałam bez wahania:„ Będę malować”.
W.Macedońska, Tempus Optimus Magister Vitae,1987,92x92,olej na płótnie
W 1968 roku udało mi się drugi raz wyjechać, poznałam Florencję z galerią Uffizzi, Wenecję
gdzie oglądałam Międzynarodowy Festiwal Malarstwa.
W Padwie zobaczyłam ściany pokryte najwspanialszymi malowidłami jakie widziałam, to Cappella Scrovegni z arcydziełami Giotta. Mieszkając u państwa Bigazzi we Florencji, zaczęłam już malować codziennie i to samo robiłam po powrocie do Krakowa. Jako motto w jednych z moich katalogów przedstawiłam słowa Durera: „ Gdy zrobiłeś dzieło wedle swojego upodobania, przedstaw je ludziom prostym i nie znającym się (na sztuce) i pozwól im wydać (o tym dziele) sąd. „Należy znaleźć wielką harmonię między nierównymi sobie rzeczami”. Słowo „pięknie” równałam ze słowem „słusznie”.
To, że zdołałam w życiu tyle namalować zawdzięczam też mojej rodzinie: wnuczce Ani Zalewskiej, synowi Pawłowi Zalewskiemu, synowej Joannie Zalewskiej oraz mężowi Władysławowi Zalewskiemu.
Andrzej Strumiłło
Urodzony 23 października 1928 r. w Wilnie. Studia w Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych pod kierunkiem Władysława Strzemińskiego w Łodzi i w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie ukończył w 1950 roku. Był asystentem tych uczelni w latach 1949-1953, profesorem kontraktowym ASP w Krakowie w latach 1977-1980, wykładowcą filii ATK w Suwałkach w latach 1987-1988. Prowadzi wykłady we Wszechnicy Mazurskiej w Olecku. W latach 1982-1984 był kierownikiem Graphic Presentation Unit (programu graficznego publikacji) Sekretariatu Generalnego ONZ w Nowym Jorku. Był członkiem Rady Kultury Ministerstwa Kultury i Sztuki, jest m.in. członkiem Zarządu Fundacji Kultury Polskiej, członkiem Wojewódzkiej Komisji Ochrony Przyrody w Suwałkach, był inicjatorem i od 1977 roku komisarzem spotkań „Sztuka i środowisko” w Wigrach. W latach 1997-2001 był kuratorem międzynarodowych plenerów rzeźbiarskich „Integrart”. Uprawia wiele dyscyplin: malarstwo, grafikę, rysunek, fotografię, ilustrację, projektowanie książek, wystawiennictwo, scenografię. Fotografuje od 1945 roku. Wydał 4 tomy poezji oraz liczne książki o przyrodzie i kulturze (m.in. Nepal). Jako owoc podróży artystycznych stworzył cykle rysunkowe i fotograficzne, m.in. Chiny 1954 i 1961, Włochy 1957, Daleki Wschód, ZSRR 1958, Indie 1959, 1970 i 1972, Mongolia 1967, Wietnam 1969, 1970 i 1978, Nepal 1974 i 1980, Japonia i Tajlandia 1978.
Zgromadził kolekcję sztuki i przedmiotów kultury materialnej Dalekiego i Środkowego Wschodu dla Muzeum Etnograficznego w Krakowie i Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie. Otrzymał m.in. nagrodę państwową, dwukrotnie nagrodę Ministra Kultury i Sztuki, nagrodę Ministerstwa Spraw Zagranicznych, nagrodę Miasta Warszawy.
Źródło: Pałac Sztuki w Krakowie
