Są trzy główne dzieła – zbiory składające się na nowe przedsięwzięcie Zbigniewa Pelona w opolskiej Galerii Sztuki Współczesnej.
Zbigniew Pelon; Źródło: Galeria Sztuki Współczesnej w Opolu
W pierwszym zamiar Pelona polega na projekcji motywu ludzkiej twarzy w powolnym rytmie przekształceń. Te „kineformy” są widoczne z zewnątrz i od wewnątrz w witrażowych sekwencjach na wielkim oknie galerii podzielonym na szerokie pionowe kwatery. Otrzymujemy przez to efekt symetrii i odwrócenia kierunków. Towarzyszą mu zlokalizowane, na ścianie naprzeciwko okna, „lustrzane” struktury o wymiarach identycznych jak podziały okna.
W tej części ekspozycji, w pełni realizuje się zamiar nałożenia na siebie różnych przestrzeni. Miejsce jest tutaj bardzo ważne. Dzieło powstaje w tym właśnie, a nie w innym miejscu. Pelon używa różnych rodzajów „podobrazia” zarówno dla swego „wirtualnego” jak i dla „konkretnego” malarstwa. Takim podobraziem jest więc w pewnym sensie także cała przestrzeń opolskiej galerii i nie tylko ona bo, jak się okaże, również przestrzeń ciała autora.
Drugim zbiorem jest seria symetrycznie złożonych widoków pól w różnych porach roku fotografowanych z lotu ptaka. Podobrazie to ziemia – wzdłuż i wszerz śląskiego krajobrazu. Struktury te w wersji czarno – białej fotografii mają swoje lustrzane odbicia w stonowanych gamach barwnych widoków. Mamy tutaj dokument z wykonanych przez człowieka struktur. Ale ponadto siła oddziaływania tego dokumentu jest zwiększona o pewien rodzaj fikcji przez prosty zabieg. Ponieważ w końcu nie jesteśmy pewni czy symetryczne powtórzenie jest odpowiednikiem owej realności czy też lustrzaną grą chociaż dopełnioną „realistyczną” barwą, więc tym bardziej te obrazy przyciągają naszą uwagę.
Trzecim dziełem jest seria autoportretów. Zapowiada ją fotografia twarzy autora z padającym na nią pasmem światła, które zmienia ją nie do poznania. Symetria twarzy została zaburzona. Ale mimo tej asymetrii twarz – podobrazie jest nadal czytelna. Maską staje się niematerialna smuga światła. Następnie malarz nakłada na twarz barwne pasma farby i zmienia maski. Przybliża się do ideału symetrii lub od niego oddala. Tak tworzy jeszcze jedną warstwę konwencji – ekspresyjne malarstwo. Takie obrazy mogą się przemieszczać i nadawać pewien rys niesamowitości wszędzie tam gdzie ich autor się pojawi. Oczywiście wtedy gdy pojawi się z tym malowidłem na swojej twarzy. Ale na wystawie mamy fotogramy dokumentujące malarskie maski.
Głównym tworzywem dla Zbigniewa Pelona są więc zdjęcia „fotograficznej maski rzeczywistości” i nakładanie ich na jeszcze inne struktury realnej przestrzeni. Jednakże to wrażliwość malarska i wysoka kultura oka kieruje tymi czynnościami, a nie automatyzm działania aparatury.
Zbigniew Pelon urodził się w Opolu w 1963 roku. W latach 1989-93 studiował na ASP w Krakowie, na Wydziale Konserwacji Dzieł Sztuki oraz w latach 1994-98 na ASP we Wrocławiu, Wydział Malarstwa i Rzeźby. Uzyskał dyplom z malarstwa w Pracowni Prof. Piotra Błażejewskiego i Prof. Wojciecha Kaniowskiego.
Od 1993 roku miał liczne wystawy indywidualne i zbiorowe w kraju i za granicą. Należy do stowarzyszeń: Nyska Grupa Artystyczna, Garaż Sztuki.
Wystawa czynna do 25 marca
Spotkanie z artystą 19 marca, godz. 18:00
