Rzeźby Constantina Brâncușiego wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO
31.07.2024
Aktualności, Świat: wydarzenia
Trzy ikoniczne rzeźby Constantina Brâncușiego zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Zespół rzeźbiarski znajduje się w Târgu Jiu (Rumunia) i został stworzony jako hołd dla rumuńskich bohaterów I Wojny Światowej. Realizacje są uznawane za jedne z największych dzieł z obszaru rzeźby plenerowej XX wieku.
W 1935 roku Constantin Brâncuși przyjął zamówienie na pomnik, który miał uczcić żołnierzy broniących miasto w 1916 roku. Realizacja składa się z kilkudziesięciu komponentów, które z kolei tworzą trzy główne, plenerowe instalacje rzeźbiarskie, są to kolejno: „Stół ciszy”, „Brama pocałunku” oraz „Niekończąca się kolumna”. Prace nad zespołem rzeźbiarskim zostały zakończone w 1938 roku.
„Niekończąca się kolumna”
Najbardziej ikoniczną rzeźbą z całego zestawu jest bezsprzecznie „Niekończąca się kolumna” – motyw, który był stale eksplorowany przez artystę i to właśnie z nim możemy kojarzyć jego sztukę. „Niekończąca się kolumna” została pierwotnie stworzona w 1918 roku, a dębowa wersja do dziś znajduje się w kolekcji Museum of Modern Art w Nowym Jorku. W tym dziele artysta odnosi się do pojęcia axis mundi, czyli osi, tudzież środka świata, w którym ma być możliwy kontakt z przyszłością i przeszłością. Ponadto rzeźba porusza także ideę nieskończoności, sugerowaną poprzez powtarzalny motyw romboidalnych form. Całość liczy niespełna 30 metrów wysokości i składa się z 15 modułów oraz połowy jednostki na górze i na dole kompozycji. Umiejscowienie owych połówek na krańcach formy ma wyrażać nieskończoność oraz bezgraniczność.
„Stół ciszy” i „Brama pocałunku”
„Stół ciszy” składa się z formy o przekroju koła oraz 12 „siedzisk” skupionych wokół niej. Siedziska przybierają kształt dwóch części przepołowionej kuli, które skierowane są do siebie obłą częścią. Przywodzą na myśl klepsydry. Realizacja tak oszczędna w formie pełna jest treści. Niektórzy dostrzegają w niej uosobienie bitwy, inni dopatrują się nawiązań do Ostatniej Wieczerzy. Z kolei „Brama pocałunku” to łuk triumfalny, który nawiązuje do ikonicznej pracy „Pocałunek” tego samego artysty, z lat 1907-1908. „Pocałunek” jest dziełem, które było swoistym przełomem w twórczości Constantina Brâncușiego, w kierunku bardziej uproszczonych form i rozwinęło jego zainteresowanie kontrastującymi fakturami — oba kluczowe aspekty jego późniejszej twórczości. Syntetyczna forma bramy ma przypominać właśnie ludzi w objęciach.
UNESCO doceniło zespół rzeźb za „niezwykłe połączenie abstrakcyjnej rzeźby, architektury krajobrazu, inżynierii i planowania urbanistycznego, zaprojektowane przez Constantina Brâncușiego, które wykracza daleko poza lokalny epizod wojenny, oferując oryginalną wizję kondycji ludzkiej”.
N.G
fot. góra: Constantin Brâncuși, „Brama pocałunku”, Târgu Jiu | źródło: Wikipedia