MARCIN KOKOSZKO – „SPLĄTANIE”

Niepokój zakorzeniony w pejzażu – malarstwo Marcina Kokoszko

Marcin Kokoszko maluje pejzaże, ale nie są to przedstawienia rzeczywistości w klasycznym sensie. To raczej krajobrazy wewnętrzne – wyobrażone, przefiltrowane przez przeczucie czegoś niepokojącego, nienazwanego – może katastrofy, może apokalipsy. Linia horyzontu osadzona jest nisko, a ponad pustą równiną rozciąga się dramatyczne niebo o ostrych kształtach chmur.

Marcin Kokoszko, Nadejście |materiały prasowe

W ostatnich obrazach te chmury przeobrażają się w coś na kształt siatki neuronowej – pną się, rozgałęziają, wdzierają się w martwy krajobraz. Nie po to, by go ożywić, lecz by wydobyć z niego ślad, pozostałość, pamięć.

Silny dysonans buduje także kolor. Przez lata Kokoszko pracował w chłodnej gamie czerni, bieli i szarości. Dziś, wbrew martwocie przedstawianych przestrzeni, sięga po intensywne róże i fiolety – barwy napięcia, emocjonalnego spazmu, które nie tyle ożywiają, co przyspieszają rozpad.

Pejzaż otwierający wystawę, inspirowany filmem Eraserhead Davida Lyncha, przedstawia prowizoryczne, kartonowe przedmieście. Pustka tej sceny nie odwołuje się do konkretnego miejsca, lecz do stanu psychicznego – zawieszenia, niepokoju. W kolejnych pracach pojawiają się też inne filmowe tropy, jak choćby Diuna. W jednym z obrazów przez czerwone niebo przelatuje kometa. Na niebie widnieje krwawy, odwrócony księżyc – jak zwiastun katastrofy Marcin Kokoszko nie daje gotowych interpretacji. Jego obrazy działają jak wewnętrzne przestrzenie – na pograniczu snu, emocji i przeczucia. Tak też powstają – bez planów, bez szkiców, w procesie malarskiej intuicji. To obrazy, które prowadzą malarza, nie odwrotnie.

Katarzyna Haber – kuratorka wystawy