Wystawa Jana Pruskiego „Dyskusja o formie”

Pejzaże Jana Pruskiego wymykają się ograniczeniom płaskiej powierzchni – tak jak uciekają przed próbą ich opisania. Przyjmują postać obiektów wielowymiarowych, czasem dookolnych. Monochromatyczna, czy też mocno ograniczona paleta barw, nadaje pracom surowy i kontemplacyjny charakter. Jest w nich ulotna atmosfera spokoju i ciszy – ale i zapis emocjonalnych reakcji na otaczający artystę świat.

Nie są to abstrakcje, choć syntetyczne ujęcia krajobrazu dążą do maksymalnej prostoty. Można w nich jednak rozpoznać elementy natury: taflę jeziora, ptaki, niebo, horyzont… Wszystkie one stają się pretekstem do eksplorowania formy – kompozycji, linii i koloru.

Czy w takim razie należy ową formę rozumieć jako środki artystyczne użyte do stworzenia obiektu? Czy raczej chodzi o zewnętrzny kształt dzieła sztuki? A może trzeba sięgnąć głębiej – symbolicznie – do jego wewnętrznej struktury?

Do takiej dyskusji zaprasza nas Autor – a my wraz z nim, bo przecież o to chodzi w Istocie: żeby móc rozmawiać o sztuce.

Agnieszka Sarnacka i Izabela Jakul
Galeria Istota

Jan Pruski | materiały prasowe

Moje artystyczne podróże: od czarno-białej Polski do kolorowego świata – nie mojego

Urodziłem się w Polsce w latach pięćdziesiątych – w czasach biedy i czarno-białego, komunistycznego wschodu Europy. Od wczesnego dzieciństwa otaczały mnie czarno-białe książki pełne reprodukcji rosyjskich malarzy oraz kolorowe obrazy malowane przez mojego dziadka. Już jako sześciolatek zacząłem malować, dodając różne elementy do dzieł dziadka.

Dorastając, podziwiałem czarno-białe reprodukcje impresjonistów, później zainteresowałem się sztuką niemiecką. W końcu odkryłem amerykańską sztukę współczesną i abstrakcjonizm – w szczególności twórczość Marka Rothko. Pierwszy jego obraz zobaczyłem w polskim podręczniku do sztuki, oczywiście w czarno-białym wydaniu. Prostota i geniusz jego przekazu mnie zafascynowały. Przez długi czas byłem przekonany, że jego obrazy są czarno-białe – co miało ogromny wpływ na mój artystyczny rozwój.

Potwierdzenie słuszności mojej drogi przyniósł kontakt z wielkim artystą, Lawrencem Carrollem – najpierw wirtualnie, a później podczas spotkania w Berlinie. Historia braku koloru miała ogromne znaczenie dla mojego malarstwa. Dziś posługuję się wszystkimi odcieniami bieli.

Tłem dla czerni i bieli była w Polsce bieda – brak farb, płócien, dosłownie wszystkiego. Kradłem farby, deski, dykty, taśmy, szmaty, blachy, papiery i kartony z budów oraz remontowanych fabryk. Od mojej Mamy i Babci brałem kawałki materiałów, papierów, kartonów, koperty, stare listy, pocztówki – to dało początek mojej technice papierowej.

Kiedy Polska oszalała na punkcie koloru, plastiku i kapitalizmu – ja pozostałem wierny minimalizmowi, pejzażowi i dbałości o szczegóły. Ekologiczna technika pracy twórczej z materiałów wtórnych, pejzaże, które wielbię, oraz figuracje ludzkich postaci ze złem, jakie potrafią nieść – stały się moim artystycznym credo.

Najważniejsze, uważam, jest ocalić własne marzenia. Nie ma już Wallesa, Pollocka, Destela… Pieprzyć to! A nam się wydaje, że żyjemy.

Tak stałem się artystą.
Jan Pruski

Zapraszamy serdecznie na wernisaż wystawy, który odbędzie się w sobotę, 10 maja, o godzinie 17:00 w Galerii Istota.

 Adres: Aleja Zwycięstwa 245, lokal 1, Gdynia.

Jan Pruski | materiały prasowe