Artystyczno-badawczy projekt kontynuuje eksplorację kreatywnych refleksji na temat współczesnej praktyki rysunku. Dotychczasowe działania w tej dziedzinie są już znane, ale wciąż są przedmiotem dyskusji i oceny pod względem pierwotnych cech rysunku, obrazu…
Inspiracją do rozpoczęcia i prowadzenia tego projektu, było przekonanie, że współczesne rozumienie rysunku jest doskonałym narzędziem do równoprawnego wyrażania idei, zapisywania, notowania, a także definiowania i precyzowania kreatywnych zamierzeń. Rysunek współczesny posiada autonomię, elastyczność i niezwykłą wieloaspektowość, która wydaje się być zarówno energią inicjującą, jak i motorem rozwoju innych działań w dziedzinie sztuk wizualnych, ale ma również niezaprzeczalny potencjał do wyrażania własnego głosu. Często pełni rolę ,,zaworu bezpieczeństwa”, pozwalając na kreatywny zwrot i oderwanie się od długotrwałych praktyk „zasadniczych”…
Rysunek, który wydaje się niemal intuicyjnie wywodzić z płaszczyzny i nawiązywać z nią naturalne więzi, zachęca do eksplorowania przestrzeni trzeciego wymiaru. Często dosłownie ,,rysując” konstruowane obiekty wielowymiarowe, tworzy nowe relacje, które z kolei kreują kolejne przestrzenne konotacje. To często prowokuje, wdzierając się w dotychczasową sferę rzeźby, która jest uważana za ,,pełną wymiaru” rzeczywistość. Takie impulsy, oprócz oczywistego pobudzania wyobraźni i niezaprzeczalnej ekspansji, generują również pytania i wątpliwości dotyczące istoty rysunku. Jakim jest, czym był i czym powinien być? Jak daleko mu pozwolimy się posunąć? Te pytania z pewnością pozostają aktualne i będą podejmowane w dalszej dyskusji.
kuratorzy:
prof. Jan Tutaj
dr Dobiesław Gała