Kobiece akty stanowią temat wielu dzieł sztuki oraz stałą inspirację artystów na przestrzeni dziejów. Nagość jest sposobem wyrażania sensualności, oznaką protestu lub emancypacji. Począwszy od czasów Venus z Milo, poprzez renesansowe piękności, aż do wyzwolonych współczesnych interpretacji – akty cieszą się ogromną popularnością, pomimo że bywają uznawane są za kontrowersyjne. Poniżej przedstawiamy dzieła interpretujących nagość, które bez wątpienia zapisały się na kartach historii.
Nagość w sztuce polskiej – galeria
1. „Wenus z Urbino” Tycjan
Nikt w dziejach świata nie namalował nagiej kobiety w sposób tak piękny, jak zrobił to Tycjan w 1538 roku. W leżącej młodej dziewczynie jest coś boskiego i zawstydzającego. Wielu ludzi po zetknięciu z obrazem odczuwa śmiałość formy połączoną z przyciągająca zmysłowością. Choć na drugim planie Tycjan namalował kilka istotnych szczegółów, to stają się one nieistotne w obliczu doskonałej interpretacji nagości.
„Wenus z Urbino” Tycjan; źródło: Galeria Uffizi
2. „Louise O’Murphy” Francoise Boucher
Z obrazu przedstawiającego najmłodszą faworytę króla Francji Ludwika XV bije pewność siebie modelki. Sposób w jaki Boucher przedstawił nagość, kryje w sobie perwersyjny podtekst. Udowadnia w ten sposób, że choć wielu ceni wyidealizowany kult nagości to odbiorcy zwykle skupiają się na prowokacyjnym przekazie.
„Louise O’Murphy” Francoise Boucher; źródło: Alte Pinakothek, Munich
3. „Wielka Odaliska” Ingres
Obraz olejny przedstawia kobietę z haremu uwiecznioną w orientalnej scenerii. Pomimo że na płótnie bez wątpienia odwzorowany został erotyczny motyw nagości, to jednak przepełniony jest on gracją i tajemniczością. Kształty kobiety są niemal nienaturalnie uwypuklone, a jej piękno zostało uwiecznione lepiej niż na niejednej fotografii. Sułtan – dla którego przeznaczone było dzieło – bez wątpienia był zadowolony z rezultatów osiągniętych przez Ingresa.
„Wielka Odaliska” Ingres; źródło: Luwr
4. “Czy kobiety muszą być nagie, żeby dostać się do Met. Museum?” Guerrilla Girls
Prowokacja przygotowana przez feministyczną grupę Guerilla Girls to nic innego jak Odaliska z doczepioną małpią głową. Zaczepny tekst umieszczony pod tytułem sugeruje niekorzystne postrzeganie kobiecej sztuki we współczesnym świecie – twórczość jedynie 5% artystek ma szansę na wystawę, podczas gdy 85% aktów przedstawia kobiecą nagość.
Guerrilla Girls – Do women have to be naked to get into the Met Museum? ; źródło: Met Museum
5. „Nude, Green Leaves and Bust” Pablo Picasso
Abstrakcyjny obraz Picassa jest najdroższym dziełem z lat 30. , przedstawia wieloletnią muzę autora. Interpretacja wyjawia namiętną relację łączącą artystę z modelką. Ekstatyczne dzieło ograniczone zostało do wymownych krzywizn, które szczerze wyrażają zaborczość mistrza.
„Nude, Green Leaves and Bust” Pablo Picasso; źródło: Tate
6. “SOS Starification Object Series” Hannah Wilke
Seria autoportretów autorki prezentuje nagie ciało jako element kompozycji naznaczony „stygmatami podglądaczy”. W świecie zdominowanym przez mężczyzn takie podejście do tematu zdaje się być niezwykle odważne. Autorka rozważa w ten sposób przedmiotowe traktowanie kobiet.
“SOS Starification Object Series” Hannah Wilke; źródło: pinterest.com
7. „Capitoline Venus” Praxiteles
Grecki rzeźbiarz Praxiteles wypracował idealne kobiece proporcje, które przedstawił na kilku podobnych interpretacjach boskiej Wenus. Jego technika posłużyła wielu późniejszym artystom w indywidualnym studium nagości. Kunszt autora można podziwiać jedynie na kopiach, żadne z dzieł nie przetrwało.
„Capitoline Venus” Praxiletes; źródło: Archaeological Museum of Olympia
8. „Narodziny Wenus” Sandro Botticelli
Na podstawie pozy wypracowanej przez Praxitelesa, Botticelli namalował Wenus, którą zna każdy, kto choć trochę interesuje się historią sztuki. Renesansowa piękność zakrywająca swoją nagość rudymi kosmykami włosów, otoczona jest przez „boskich” gapiów. Botticelli interpretuję Wenus jako piękność, która przewodzi spirytualnemu nawróceniu.
Narodziny Wenus, Źródło: The Uffizi Gallery
9. „Wenus z lustrem” Diego Velazquez
Wenus w interpretacji Velazqueza jest prawdopodobnie odzwierciedleniem antycznej rzeźby hermafrodyty. Smukłość kształtów kobiety przeprowadzającej poranną toaletę, została zakłócona przez marginalne uszkodzenia powstałe na skutek ataku sufrażystek. Autor przez odbicie twarzy kobiety w lustrze prowokuje widza do zadawania pytań o istotę jej myśli. Dzięki temu przekaz kompozycji nie opiera się jedynie na nagości, ale skłania do dłuższego zastanowienia.
„Wenus z lustrem” Diego Velazquez; źródło: National Gallery Londyn
10. „Trzy Gracje” Rubens
Ostatnie miejsce w zestawieniu przypadło nieoficjalnemu królowi krągłości – Rubensowi. Dorobek artysty składa się z wielu przykładów przerysowanych, pełnych kobiecych ciał, które postrzegane są jako spójny nurt przewodni w twórczości autora. „Trzy Gracje” to przedstawienie mitologicznych bogiń kobiecego piękna. Bardziej prawdopodobna jest jednak wersja, że to trzy najważniejsze kobiety w życiu Rubensa, które artysta chciał widzieć w zgodzie i harmonii.
„Trzy Gracje” Rubens; źródło: Prado Museum
Katarzyna Grzemska
Portal Rynek i Sztuka
