„Pełnia sztuczna” w Muzeum Współczesnym we Wrocławiu

Pełnia sztuczna prezentuje wybór z prac artystycznych zgromadzonych przez Dolnośląskie Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych. Tytuł odwołuje się do obrazu „nasyconego zbioru”, w postaci którego zwykliśmy wyobrażać sobie różnego rodzaju kolekcje.

Dzieła, które się na nie składają, określają charakter i świadczą o ich wyjątkowości. Stałe uzupełnianie kolekcji wiąże się z dążeniem do doskonałości narracji która, poprzez implikowaną w swym założeniu sztuczność, nie jest w stanie nigdy się dokonać. Nawet jeśli pomyślimy o kolekcji sztuki współczesnej jako skończonym zbiorze prac złożonym w magazynie o stałej wilgotności i temperaturze, to każda jej prezentacja w salach wystawienniczych będzie rekonstrukcją spojrzenia na pozornie znane prace.

Paradoks, zaszyty w materii tego typu zbioru, sprawia, że wciąż bywamy zaskakiwani skądinąd znanymi sobie dziełami. Wystawa w Muzeum Współczesnym Wrocław stanowi próbę określenia jednostkowego charakteru kolekcji dolnośląskiej Zachęty, ale też, poprzez stworzenie sztucznej narracji odwołującej się do polskiej historii sztuki ostatnich 30 lat, próbę ponownego jej przeczytania.

Tytuł wystawy, Pełnia sztuczna, jest jednocześnie tytułem jednej z prac prezentowanych na wystawie, autorstwa Kamy Sokolnickiej. W jej pracy tytuł znajduje bezpośrednie odniesienie do cytatu z eseju Jeana Baudrillarda „Spisek sztuki” z 1996 roku, polegającego na nieprzetłumaczalnej grze słów, będących pomyłką w próbie odczytania. Jako tytuł „Pełnia sztuczna” odwołuje się z jednej strony do pojęcia pełni jako nasyconego zbioru (kolekcja Zachęty), z drugiej zaś do sztuki i dwuznacznego charakteru sztuczności prezentowanych na niej obiektów. Tytuł ewokuje również inne wątki, odczytywane częstokroć na samej ekspozycji. Mimo to, w kontekście wystawy, możemy śmiało założyć ironiczne fiasko podjętego skontrum, wyobrażonego jako pełnia. Co najwyżej – jako pełnia sztuczna.

Źródło: Muzeum Współczesne we Wrocławiu