Niedawno ruszyła nowa odsłona Biennale w Wenecji, a co za tym idzie, rozdano kolejne Złote Lwy. Tegorocznym zdobywcą prestiżowego wyróżnienia za twórczość indywidualną został Franz Erhard Walther. Złotego Lwa za całość dorobku artystycznego odebrała 13 maja także Carolee Schneemann. Czy dzieła nagradzanych renomowaną nagrodą artystów znajdują uznanie również na rynku sztuki?
Najdroższe dzieła zdobywców Złotych Lwów, źródło: https://www.artprice.com/
Barbara Kruger, Untitled (When I hear the word culture I take out my checkbook), 1985, źródło: Christie’s
Biennale w Wenecji po raz pierwszy odbyło się w 1895 roku pod nazwą „Międzynarodowa Wystawa Sztuki w Wenecji”. W bieżącym roku to znaczące dla współczesnej twórczości artystycznej wydarzenie ma miejsce po raz 57. Podczas każdej edycji imprezy jury przyznaje nagrodę Złotego Lwa dla autora, którego sztuka ze względu na swoją wysoką wartość artystyczną i treściową, warta jest pozyskania szerszego grona odbiorców. Ponadto co 2 lata, za całokształt dorobku twórczego, wyróżnieniem tym honorowany jest posiadający już międzynarodowe uznanie artysta. W tym roku Złotego Lwa w tej kategorii przyznano Carolee Schneemann, intermedialnej amerykańskiej artystce, która znacznie przyczyniła się do rozwoju body artu, zaś w latach 60. stała się pionierką performansu feministycznego.
Wśród innych amerykańskich artystek, które otrzymały Złotego Lwa znajduje się także Barbara Kruger (2005), Yoko Ono (2009), a także Elaine Sturtevant (2011). Ich przykład pokazuje, że zdobycie tej prestiżowej nagrody może znacznie wpłynąć na popyt dzieł wyróżnionego artysty na rynku sztuki. Od czasu przyznania Barbarze Kruger Złotego Lwa do momentu osiągnięcia przez nią rekordu aukcyjnego w 2011 roku, ceny jej prac wzrosły o 444 %. Po jakimś czasie jednak kwoty za realizacje Amerykanki spadły. Dziś natomiast posiadają one stabilny, ujednolicony poziom w międzynarodowym obrocie dziełami. Podobna sytuacja dotyczy Yoko Ono – popyt na jej prace znacznie wzrósł po otrzymaniu Złotego Lwa przez artystkę.
Carol Rama, Spazio anche Ppiu che tempo, 1971, źródło: Sotheby’s
Ciekawie rysuje się sytuacja włoskiej malarki, Carol Ramy, która uhonorowana została prestiżową nagrodą w 2003 roku wraz z jej rodakiem, Michelangelo Pistoletto, który już wówczas zajmował ważne miejsce w światowej sztuce współczesnej. Z kolei artystka na swojej wygranej skorzystała wiele lat później, nawiązując współpracę z prestiżowymi instytucjami, takimi jak Repetto Gallery w Londynie, Maccarone Gallery w Nowym Jorku, a także Muzeum Sztuki Współczesnej w Paryżu, gdzie w 2015 roku, tuż przed śmiercią, miała swoją wielką retrospektywę. Budowanie popytu na jej dzieła na rynku sztuki zajęło więcej czasu niż w przypadku pozostałych artystów – 2016 rok odznaczał się największymi dochodami z obrotu pracami Ramy (626 tysięcy dolarów). Swój spektakularny, aukcyjny rekord Włoszka osiągnęła natomiast dopiero na początku marca bieżącego roku rzeźbą pt. „Arcadia (Ti Amo… Ti Amo)” wylicytowaną za niemal 289 tysięcy dolarów.
Malick Sidibe, Combat des amis avec Pierres, 1976-2007, źródło: Artcurial
W powyższym rankingu znalazło się również dwóch artystów afrykańskich: Ghanaian El Anatsui, uhonorowany Złotym Lwem w 2015 roku oraz Malick Sidibé, który tę prestiżową nagrodę przyznaną za całokształt jego pracy odebrał w 2007 roku. Twórczość drugiego ze wspomnianych artystów została odkryta przez znawcę afrykańskiej sztuki współczesnej, André Magnina, w 1994 roku podczas Rencontres de la Photographie w Bamako. Obecnie sztuka Sidibé reprezentowana jest przez Jack Shainman Gallery w Nowym Jorku oraz Nathalie Obadia Gallery w Brukseli, a także wystawiana w Cartier Foundation w Paryżu, Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku oraz National Portrait Gallery w Londynie. Oprócz międzynarodowego uznania, Złoty Lew przyniósł Sidibé znaczny wzrost sprzedaży jego dzieł na rynku sztuki. Rekord aukcyjny Afrykańczyka wynosi jednak ponad 25 tysięcy dolarów, co w porównaniu z najwyższą kwotą uzyskaną za dzieło Sturtevant wciąż wydaje się kwotą niezwykle niską.
fot. (góra) Elaine Sturtevant, Warhol Diptych, 1973, źródło: Christie’s
Rynekisztuka.pl
